VORIGE PAGINA

HOME

“Kippers and scrambled eggs” als ontbijt, een goed gesprek met Hamish, gepensioneerde “distillerymanager” van Ardbeg, en dan op weg. Eerst naar Ardbeg, weeral, om Emma te interviewen. Jackie presenteert thee of koffie, maar we passen. We zijn al blij dat ze ons zo vroeg ontvangen. Buiten moeten er natuurlijk weer foto’s getrokken worden. Ik zit al terug in de auto als er gevloek weerklinkt. We moeten het reservewiel er uit halen omdat er een memorycard van het fototoestel vervangen wordt, maar dat is een ander verhaal.

Nog wat boeken kopen in Bowmore en dan naar Bruichladdich. Jim neemt ons mee in een authentiek Bruichladdich- busje naar de “warehouses” achter de distilleerderij. Hij is een “vatting station” aan het installeren, compleet met “racks, to marry the vattings in casks”. Vertaal dat maar eens!

Typisch voor Bruichladdich is dat iedereen alle werk aanpakt. Ik zie de “distiller” elektriciteit leggen en Jim vraagt zelfs ons om volgend jaar een weekje te komen helpen bij de “heropbouw” van zijn Port Charlotte distilleerderij. In de shop kopen we de rest van de stock met Helen Mirren op het etiket. Jim tekent de flessen voor onze vrienden thuis, die maar wat blij zullen zijn met hun valinch.

Er staat terug een pagode op de kiln van Kilchoman Distillery. Een heel ander zicht, na de brand van verleden jaar. We eten er een kop “cullen skink”en rijden verder naar Kilchoman. Foto’s nemen.

Valt tegen. Onze oude foto van Kilchoman Church lijkt op het eerste zicht een luchtfoto, maar er ligt wonderwel een berg achter de kerk. Vandaar is hij genomen dus. De landbouwer, die op ons afkomt met de vraag of hij ons kan helpen, laat ons niet toe zijn weiland te betreden. “My sheep, oh, and my dogs ah, sorry!”.

Dan maar effe uitwaaien op het prachtige zandstrand van
 Machir Bay.

Bij Bunnahabhain moet Werner zelfs de hele heuvel niet op voor de foto. ¾ ongeveer blijkt genoeg te zijn. Achter de heuvel vinden we het wrak van de “Wyre Majestic”. Eindelijk. Al dikwijls gezien op foto en zelfs al eens een glimp van op de weg, maar daar ligt ze dan!

Het weer is nog steeds schitterend en de “Sound of Islay”, tussen Islay en Jura met zijn “Paps”, vraagt gewoon om gefotografeerd te worden.

Tot onze verrassing bevindt Islay House zich nabij de brouwerij. De brouwerij en het “crafts center” wisten we, maar dat er nog zo’n groot kasteel, compleet met torens en kanonnen om het te verdedigen, achter de muren van het “crafts center” ligt, dat hadden we zonder het te vragen nooit geweten. Een klein eilandje maar toch zoveel te ontdekken!

De beste plaats voor “bar meals” kennen we al en dat is dus het Port Charlotte Hotel. Misschien zien we,  waar we nu aan het tafeltje zitten, een van de volgende keren Port Charlotte distilleerderij in werking.

Tijdens onze laatste dag op Islay zien we eindelijk een teken van leven van Christine Logan. Voormalige legendarische tourguide en ambassadrice voor Bowmore. Het gaat goed met haar en haar nieuwe zaak “Lady of the Isles”, guided tours, draait uitstekend

Onderweg van Bowmore naar Port Ellen is er een wegwijzer naar “Strand”. Een stukje Islay dat we nog niet bezocht hebben! Misschien hebben we van daar een goed zicht over Loch Indaal op Port Charlotte. Ergens hebben we daar nog een oude foto van, dus waarom niet? Omdat de weg er naartoe niet echt geschikt is voor personenvoertuigen misschien? Uiteindelijk moeten we de auto achterlaten en te voet verder. Eenmaal de duinen over, loont het de moeite. Dit noem ik nu eens een strand!

De laatste foto op het schema is een overzicht van Port Ellen. Dat wordt klimmen. Maar hoe hoog? Halverwege de heuvel hebben we al een mooi zicht op de Port Ellen Maltings van Diageo, maar we zullen tot de top moeten voor de juiste hoek.

Prikkeldraad en turf. Toch wat opletten want straks moeten we de ferry naar mainland halen. De foto is gelukt en we hebben nog tijd over.

Zouden er zeehonden liggen in Seal Bay? We moeten toch inschepen in Port Ellen, dus we kunnen nog eens gaan checken.

Seal proof! Zeker een stuk of 30. Fotogenieke dan nog!

Toch nog eens stoppen bij Ardbeg. De schilders zijn druk bezig, but nothing fancy. Wit en Ardbeg- groen. Zo hebben we het graag!

Hé, het Ardbegbusje staat er terug! Jaren geleden dat ik dat nog gezien heb. Dankzij de beschadigde kiln kunnen we later altijd zeggen: We waren in april 2007 op Islay. Ik weet het nog goed! Dat was het jaar dat de grote pagode eraf gewaaid is!

s’ Avonds kiezen we voor onze laatste maaltijd “seabass” in het Balloch Hotel te Balloch, vlakbij Glasgow. De landlady van onze laatste B&B raadde het ons aan.  We ledigen onze flessen zodat ze morgen in de glascontainer kunnen voor we de vlieger op gaan.

VORIGE PAGINA

HOME